Οι συνέπειες της πανδημίας στην ψυχική υγεία είναι πολύ σοβαρές και παρατηρούνται στο σύνολο του πληθυσμού, είτε οι άνθρωποι έχουν νοσήσει είτε όχι. Και μπορεί τα ποσοστά θνησιμότητας της Covid-19 να επηρέασαν λιγότερο παιδιά και εφήβους, ο περιορισμός όμως στο σπίτι και άλλα μέτρα ελέγχου και λοιμώξεων είχαν τις πιο αρνητικές ψυχολογικές επιπτώσεις στις σχολικές ηλικίες. Το ertnews.gr ζήτησε από τους ειδικούς οι οποίοι διαχειρίζονται καθημερινά τους ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχικές διαταραχές να μοιραστούν μαζί μας, τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες και τις ελπίδες τους για τη νέα χρονιά.
Η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια,MSc. στην ψυχική υγεία βρεφών-νηπίων, Εύα Αγγέλου, μας χάρισε ένα παραμύθι.
«Μια φορά και έναν καιρό ήταν το 2021»
«Δυο χιλιάδες είκοσι ; Δυο χιλιάδες εικοσιένα; Στάσου …πότε ήταν»;
Ανεβαίνω την ανηφόρα προς το σχολείο. Déjà vu. «Στάσου; Πότε ήταν; Δυο χιλιάδες είκοσι; Δυο χιλιάδες εικοσιένα»;
Εικόνες. Βήματα με κατακλύζουν. Βήματα γοργά, βήματα μακρόσυρτα, βήματα δειλά, αλλοπρόσαλλά, βήματα μαγεμένα, βήματα σίγουρα αλλά και βήματα εσκεμμένα.
Σκέφτομαι και γράφω: τα βήματα είναι μια λέξη που για το 2020 και το 2021 θα έπρεπε να ορθογραφουνται με δυο μμ. «Βήμματα». Ήμασταν όλοι σε ανάγκη. Για δυο. Για κάτι παραπάνω από έναν. Για επαφή. Που άραγε; Μέσα μας;
Στον δρόμο για το σχολείο συναντούσαμε την ελευθερία…ποιος θα το φανταζόταν; Ειρωνεία. Το ελληνικό δημόσιο σχολείο ..θα ήταν ο δρόμος της ανάσας και της ελευθερίας. Κι όμως. Πάντα διαμορφώνει ο άνθρωπος την συνθήκη της ελευθερίας με την συμπεριφορά του. Έτσι ήταν και τα βήματα για το σχολείο. Ήμασταν το περπάτημα μας. Είμαστε το ανάστημά μας. Είμαστε η αναπνοή μας. Είμαστε οι λέξεις μας και οι ιστορίες μας.
Τα μικρά παιδιά πολλές φορές αισθάνονται την ανάγκη να επαναλάβουν το παραμύθι που μόλις τους αφηγηθήκαμε¨ «πάλι» ! λένε με μάτια καρφωμένα πάνω στα πρόσωπό σου. Ένα επιτακτικό «πάλι» , σαν να μην είχαν ακούσει ποτέ την αυτήν την ιστορία, με το ίδιο, γνήσιο ενδιαφέρον, ψάχνουν ώστε να επαναλάβουν εκείνο το στοιχείο που τα διακίνησε, τα συγκίνησε, τα έκανε να αισθανθούν και να προβληματιστούν. Ο καταναγκασμός της επανάληψης, ενός ψυχικού φαινομένου τόσο αναπόφευκτου και λειτουργικού ως προς την οργάνωση μας σαν οντότητες, έρχεται να μας πει για το παρόν:
«Ευλογημένη η κατάρα» της πανδημίας. Κατάρα γιατί θρηνούμε και πονούμε. Κατάρα γιατί φυλακιστήκαμε και διχαστήκαμε. Ευλογία γιατί «ξυπνήσαμε» και ζούμε. Το ανθρώπινο παράδοξο που φανερώνεται με κάτι τέτοιες βίαιες υπενθυμίσεις.
Όταν επαναλαμβάνεις το παραμύθι στα μικρά παιδιά, ξέρεις ότι τα καθησυχάζεις, τα φροντίζεις, τα αγαπάς. Και εκείνα μπορεί να υπολογίζουν σε εσένα, ότι παρόλα τα αντίξοά θα συνεχίζουν να ζουν, να αγαπώνται και να αγαπούν.
«Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».