Σε κάθε κρίση, σε κάθε ιδεολογική, πολιτική ή απλά προεκλογική διαμάχη, μπορούμε αμέσως μετά τις πρώτες δηλώσεις να προβλέψουμε την τακτική και την ρητορική της αντιπαράθεσης μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ.
Για την Νέα Δημοκρατία δεν φταίει ποτέ κανείς από την κυβέρνηση ή την πολιτεία και τελικώς αν φταίει κάτι, είναι η γνωστή κακοδαιμονία που παρέλαβε από την 4ετία ’15-’19’
Όταν ούτε αυτό είναι πιστευτό, τότε κάθε κριτική, ή πρόταση θεωρείται κακόβουλη, αφού αποδυναμώνει την διεθνή εικόνα της χώρας, αυξάνει τους εθνικούς κινδύνους, δίνει όπλα σε αυτούς που επιβουλεύονται την Ελλάδα ή υπονομεύουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, για όλα φταίει η κυβέρνηση, υπηρεσιακή, προηγούμενη ή μέλλουσα, η Ελληνική πολιτεία, οι δημόσιοι λειτουργοί, τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι που κρύβουν ένα μέρος της αλήθειας, προκειμένου να αποσιωπήσουν τις κυβερνητικές ευθύνες. Πάντα υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας που συνοδεύει τη ρητορική που εκφράζεται, η οποία αναπαράγεται με ευκολία από τα social media.
Στην πραγματικότητα, δύο διασταυρούμενοι λαϊκισμοί συγκρούονται με τον ίδιο τρόπο, την ίδια τακτική και την ίδια σχεδόν επιχειρηματολογία, σε κάθε σημαντικό ζήτημα ή κρίση.
Το αποτέλεσμα είναι ότι εμποδίζουν κάθε ανοιχτή συζήτηση που θα μπορούσε να φέρει στην επιφάνεια ιδεολογικές, πολιτικές αντιπαραθέσεις και – γιατί όχι- αναζητήσεις συναινετικών προτάσεων ή λύσεων από τις οργανωμένες πολιτικές δημοκρατικές δυνάμεις προς τους πολίτες, προκειμένου αυτοί να ενημερωθούν, να σκεφτούν και να επιλέξουν την καλύτερη, ακόμα και αν αυτή είναι προϊόν διαβούλευσης και ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης.
Από τα μέσα της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ έως και τις εκλογές τις 21ης Μάϊου η πολιτική αντιπαράθεση ακολουθούσε αυτό το μοτίβο, με την απόκρυψη των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία και η χώρα πίσω από την σκόνη και τις κραυγές αυτής της πολιτικής τοξικότητας και ενός διχαστικού κλίματος που ευνοούσε την πόλωσε αλλά απομάκρυνε τις λύσεις.
Μετά τις εκλογές αυτές και τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα, δειλά – δειλά αρχίσαμε να συζητάμε και επι της ουσίας: Τι προτείνει το κάθε κόμμα για την οικονομία, για την ακρίβεια, για την υγεία, για την κοινωνική ασφάλιση, για τα ‘’κόκκινα’’ δάνεια, για την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα και μέσα από αυτές ακριβώς τις συζητήσεις άρχισε να γίνεται ορατή η προγραμματική υπεροχή του ΠΑΣΟΚ, η υπευθυνότητα και η αξιοπιστία των στελεχών του.
Φάνηκε ποιός πολιτικός φορέας έχει προτάσεις και ιδέες για την διαχείριση των μεγάλων ζητημάτων που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η χώρα στους δύσκολους καιρούς που έχουμε μπροστά μας. Ποιά πολιτική προοδευτική δύναμη έχει τις δυνατότητες να παρακολουθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία και την οικονομία και στη βάση αυτών να προτείνει προγραμματικές, αποτελεσματικές και βιώσιμες λύσεις, προς όφελος των πολιτών.
Σε αυτές τις δεύτερες και καθοριστικές εκλογές στις 25 του Ιούνη το ΠΑΣΟΚ-με ψηλά το κεφάλι-ζητάει την στήριξη όλων των προοδευτικών πολιτών, γιατί γνωρίζουν, πλέον, ποιός και με ποιούς τρόπους μπορεί να τους υποστηρίξει. Να τους υποστηρίξει, ως πολιτικό και ιδεολογικό αντίβαρο στην συντηρητική παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας που προαλείφεται, και όχι μόνο.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ότι ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του, μπορεί να διαμορφώνει μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, από τις οποίες μπορούν να προκύψουν μελλοντικά συνθήκες σημαντικών προοδευτικών αλλαγών και ανατροπών προς όφελος της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Γιατί για το ΠΑΣΟΚ, το πατριωτικό πολιτικό καθήκον ταυτίζεται με το συμφέρον της χώρας και των πολλών.