Το Πολυτεχνείο δεν περιορίζεται στο διεκπεραιωτικό εορτασμό της επετείου.
Δεν περιορίζεται στη 17η Νοεμβρίου 1973, όσο εμβληματική και αν είναι αυτή η ημερομηνία-ορόσημο για την ιστορία μας.
Σήμερα, έχοντας μια απόσταση 49 χρόνων από την ιστορική αυτή επέτειο, έχουμε τη δυνατότητα όχι μόνο να δούμε το Πολυτεχνείο στις πραγματικές του διαστάσεις αλλά και να δούμε την αντανάκλαση του στο παρόντα βίο.
Στο ερώτημα τι ήταν και τι σηματοδότησε το Πολυτεχνείο, η απάντηση δεν περιορίζεται στο τι συνέβη τις τρεις μέρες της εξέγερσης το 1973.
Στην πραγματικότητα το Πολυτεχνείο υπήρξε η ωρίμανση και κορύφωση μιας πολιτικής και κοινωνικής αντίδρασης απέναντι στη δικτατορία, στον αυταρχισμό.
Το Πολυτεχνείο ήταν οι χιλιάδες ανώνυμοι πολίτες που αντέδρασαν, που συναντήθηκαν όχι τόσο στο χώρο του Πολυτεχνείου αλλά σε ένα κοινό τόπο, διαμορφώνοντας μια ενιαία στάση αντίθεσης απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς.
Άνθρωποι που παραμέρισαν διαφωνίες, διαφορετικές προσεγγίσεις, διέκριναν το σημαντικό από το λιγότερο σημαντικό.
Όλοι αυτοί ήταν Έλληνες και το γεγονός αυτό εξουδετερώνει την ιδιοκτησιακή αντίληψη κάποιων για το Πολυτεχνείο.
Όπως εξουδετερώνει και την πρόθεση κάποιων να ξαναγράψουν την ιστορία, να μειώσουν και να απαξιώσουν το Πολυτεχνείο.
Γιατί αυτό ακριβώς φοβούνται σήμερα: τη συνάντηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων σε ένα κοινό τόπο για να απαιτήσουν να κυριαρχήσουν οι κανόνες δικαίου, να γίνουν σεβαστές οι δημοκρατικές ελευθερίες, να σταματήσουν η χώρα και το κράτος να αποτελούν λάφυρο για την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία.
Ιδού λοιπόν ο δρόμος για να δείξουμε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες ότι ξέρουμε να ερμηνεύουμε την ιστορία, ξέρουμε να είμαστε με την πλευρά της δικαιοσύνης, των δημοκρατικών ελευθεριών, του κράτους ισότητας και δικαίου.
Ο δρόμος για αυτό τον κοινό τόπο μπορεί να είναι δύσκολος , να φαντάζει κλειστός. Μπορούμε όμως να τον ανοίξουμε όλοι μαζί , να συναντηθούμε εκεί και να αλλάξουμε τη ζωή μας για τα επόμενα χρόνια ή όπως έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης στο Προφητικόν από το Άξιον Εστί ‘’ για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση΄΄
Και εγώ θα προσθέσω ότι τα όνειρα εκδικούνται όσους τα εμπορεύονται αλλά και όσους τα σκοτώνουν.
515