Ακόμη ένας μεγάλος Πυργιώτης, του καλλιτεχνικού στερεώματος της χώρας έφυγε από κοντά μας.
Ο αείμνηστος Κώστας Καζάκος είχε συνδυάσει τέλεια την Τέχνη με την Πολιτική, όχι στο πλαίσιο μιας «στρατευμένης» τέχνης, αλλά μιας τέχνης που εκπέμπει φως και νομίζω ότι εν τέλει υλοποίησε αυτό που λέμε «Ηθοποιός σημαίνει φως».
Ήταν ένας γνήσιος Πυργιώτης, και πάντα όταν αναφερόταν στον Πύργο έλεγε με συγκίνηση ότι εδώ ατσαλώθηκε ο πολιτικός του χαρακτήρας στα δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια του.
Ήταν ένας πολύ καλός φίλος, που όποτε ζητήσαμε βοήθεια απλόχερα μας την έδινε. Πάντα πρόσφερε το χώρο του θεάτρου «Τζένη Καρέζη» δωρεάν και όποτε ερχόταν ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε ποτέ περιττές απαιτήσεις και κινήσεις γύρω από τον εαυτό του. Και πολλές φορές πηγαίναμε στα πιο λαϊκά ταβερνάκια της περιοχής, με απλούς ανθρώπους γιατί έτσι αισθανόταν, χωρίς κανένα επικοινωνιακό φτιασίδωμα.
Ο Κώστας Καζάκος ένα πολύ «βαρύ» όνομα της Τέχνης, θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένος στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.