Όπως φαίνεται υπερτονίζουμε τα θετικά και υποτιμάμε τα γεγονότα και τους κινδύνους στην εξωτερική πολιτική. Αν η συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας είναι κάτι πέραν από αγορά πολεμικού υλικού, δηλαδή μία στρατηγική συμφωνία στο πεδίο πολέμου τότε συζητάμε για μία “κίνηση” που αλλάζει τα δεδομένα. Δεν είναι όμως έτσι.
Οι συμφωνίες μεταξύ των Κρατών, ειδικά οι γραπτές και οι επίσημες, διέπονται από το δίκαιο του ισχυρού και τη δυνατότητα αναίρεσης ανάλογα με τη χρονικη συγκυρία και φυσικά ποιος έχει την εξουσία σε κάθε χώρα. Τρανό παράδειγμα συμμαχίας που φυσικά δεν “ασφαλίζει” την Ελλάδα και τα δικαιώματά της είναι το ΝΑΤΟ. Ενώ υπάρχει ειδικό άρθρο που τονίζει οτι η επίθεση σε ένα μέλος είναι επίθεση κατά όλων των μελών, επομένως η συμμαχία θα αντεπιτεθεί, δεν λειτουργεί σε μία σειρά από “ειδικές” περιπτώσεις, όπως της Ελλάδας.
Αυτές οι “ειδικές” περιπτώσεις εξαιρούν τις μικρές χώρες από το διεθνές Δίκαιο κατά το δοκούν και όπως συμφέρει την ισχυρότερη χώρα. Έτσι και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα θεωρείται “ειδική” περίπτωση και μπορεί να υπάρχουν για παράδειγμα “ειδικοί” κανόνες μόνο για τη χώρα μας, όπως τα οικονομικά θέματα.
Οι 3μερείς συμφωνίες με Κύπρο και Ισραήλ, με Αίγυπτο και Ιορδανία ή και τα Η.Α.Ε. είναι διεθνείς συμφωνίες, απορρέουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, όμως η επίθεση που έχει δεχτεί εδώ και 47 χρόνια η Κύπρος δεν έχει λυθεί ούτε ειρηνικά ούτε πολεμικά. ΄Στην Ελλάδα υπερτονίζουμε οτι είμαστε οι “Ηθικοί” και οι “Δίκαιοι”.
Η διαφορά που πρέπει να κάνουμε είναι να ισχυροποιήσουμε τη δική μας χώρα επιλύοντας τα δικά μας εσωτερικά προβλήματα και επώδυνα να λύσουμε τα εξωτερικά προβλήματα. Άλλωστε το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Θυμάστε το σλόγκαν των Αναρχικών των Εξαρχείων τη δεκαετία του ’80; Τότε που παραλίγο να έρθουμε σε πόλεμο γιατί ένα τουρκικό καράβι έκανε βόλτες στο Αιγαίο και ο Ανδρέας Παπανδρέου, διέταξε τη βύθισή του.
Παλιά χρόνια. Πολύ παλιά.
ΣΥΝΤΑΞΗ