Χρονικό ενός προαναγγελθέτου γεγονότος. Πλημμήρες πολύ εύκολα και μεγάλες καταστροφές εκεί ακριβώς που το Καλοκαίρι είχαμε μεγάλες πυρκαγιές. Είναι ένα σκηνικό που σίγουρα το γνωρίζουμε όλοι και το περιμέναμε. Ως Κράτος όμως;
Επειδή λοιπόν το Κράτος μας είναι συγκεντρωτικό και μάλιστα τόσο συγκεντρωτικό που δεν έχει καμία σχέση η ταχύτητα και οι εξουσίες στο κέντρο με τις περιφέρειες της χώρας, να υπάρχουν καθυστερήσεις, επικαλύψεις, δυσλειτουργίες και τελικά αναποτελεσματικότητα.
Όλα τα περιμένουμε με μία εγκύκλιο, έναν νόμο, μία κεντρική επιτροπή. Δεν υπάρχει αντίδραση στη βάση, πρωτοβουλία στη γραμμή των γεγονότων. Πόροι και άνθρωποι έχουν μεταφερθεί αλλού, δεν υπάρχει ευθύνη τη στιγμή της καταστροφής ή το πιο σημαντικό πριν την καταστροφή.
Αν ένα αποκεντρωμένο Κράτος είχε δώσει πόρους και αρμοδιότητες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ και Β’ βαθμού ειδικά στην ασφάλεια και και στην εσωτερική τάξη, τότε κάθε οργανισμός θα είχε προσαρμόσει στις ειδικές συνθήκες που υπάρχουν όλα τα μέσα και τους ανθρώπους για την αντιμετώπηση κάθε φυσικής καταστροφής. Τώρα περιμένουμε μία καταστροφή, την αντιμετωπίζουμε από μακριά και ρίχνουμε το βάρος να μην έχουν ανθρώπινη απώλεια και μετά να έχουμε γρήγορες αποζημιώσεις.
Η εποχή αυτά δεν τα συγχωρεί. Είναι τόσο δυνατές οι αλλαγές στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον που άμεσα πρέπει να προσαρμοστούν τα Κράτη στα νέα δεδομένα.
Και η μόνη λύση είναι η αποκέντρωση. Από την Πανδημία και το Κοινωνικό Κράτος μέχρι την αντιμετώπηση των καιρικών φαινομένων χρειάζεσαι ενεργούς πολίτες και προπάντων διαδικασίες που να εμπλέκουν πολλές δομές.
ΣΥΝΤΑΞΗ