Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Από 11.03.2022
ΘΕΑΤΡΟ REX – ΣΚΗΝΗ «ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ»
Ένας άσκοπος πόλεμος που πότισε τα πάντα με τόσο αίμα και τόσο θάνατο, ώστε τίποτα πια να μην μπορεί να ανθίσει. Δύο αντιμέτωπα στρατόπεδα, παραδομένα στην αδράνεια, στη διαφθορά, στον κυνισμό. Αυτή δεν είναι μια ιστορία αγάπης. Είναι μια ιστορία παρακμής. Εκεί οι παλιοί ήρωες και τα ματαιωμένα ιδανικά πεθαίνουν και η ανθρώπινη φύση αφήνεται στην πιο άγρια, την πιο τερατώδη απεικόνισή της.
Ο Τρωικός Πόλεμος μετρά κιόλας επτά χρόνια και κανείς δεν ξέρει πότε και αν πρόκειται να τελειώσει. Εκτός ίσως από την Κασσάνδρα, που τριγυρνά στους δρόμους της Τροίας, θρηνώντας ήδη για το πικρό της τέλος. Στα στρατόπεδα όμως των Τρώων και των Ελλήνων τίποτα ακριβώς δεν συμβαίνει. Πολεμικές ασκήσεις και διαβουλεύσεις, μικροπαιχνίδια εξουσίας κι επιβολής, λίγη μουσική, λίγο τράφικινγκ και πολλή αναμονή. Ένας ακίνητος κόσμος που ταράζεται μόνο από κάτι ξαφνικές εκρήξεις βίας. Και μέσα εκεί, σ’ αυτόν τον νοσηρό βάλτο, ο νεαρός πρίγκιπας Τρωίλος ερωτεύεται την όμορφη Χρυσηίδα.
Η παράσταση στήνει ένα πρωτόγονο και, ταυτόχρονα, μελλοντολογικό σκηνικό περιβάλλον, ένα άγριο μεταβατικό μέρος. Δύο τροπικές καλύβες, δύο μεγάλα γλυπτά από φυσικά υλικά που ορθώνονται πάνω σ’ ένα γυαλιστερό μαύρο πάτωμα, μια αλλόκοτη, μαύρη γη που καθρεφτίζει κι εκθέτει. Οι ήρωες του έργου περιφέρονται διεφθαρμένοι πλέον κι ασύδοτοι, πιάνουν καβγάδες και μιλούν ακατάπαυστα, προσπαθώντας να γεμίσουν με λόγια το κενό. Προσπαθώντας να υπάρξουν μέσω της εικόνας που δημιουργούν στους άλλους.
Κι οι δύο νέοι της ιστορίας; Αυτά τα πλάσματα του …βάλτου, μεγαλωμένα μέσα στη φωτιά του πολέμου, στα χρόνια της σύφιλης, του κυνισμού και της λαγνείας; Μπορεί, άραγε, ο έρωτάς τους να επιβιώσει του πολέμου; Ή, μήπως, στις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης Ιστορίας εμφανίζονται πάντα τα τέρατα;
Οι ήρωες του Σαίξπηρ, ευφυείς και ταυτόχρονα ζωώδεις, αντικατοπτρίζουν έναν κόσμο όπου οι ηθικές βεβαιότητες αφανίζονται. Οι εδραιωμένες αξίες καταργούνται και μαζί τους και οι ξεκάθαρες, διαχωριστικές γραμμές: παρελθόν και μέλλον φαντάζουν πανομοιότυπα. Νικητές και ηττημένοι φαίνονται ίδιοι. Μετά από τόσο θάνατο τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο, ακόμα κι ο έρωτας μοιάζει τερατικός.
«Στο έργο όλα είναι στην κόψη, δεν υπάρχει κάθαρση, δεν υπάρχει φως. Μοιάζει με τούνελ που δεν βλέπεις την άκρη του» σημειώνει η σκηνοθέτις Μαρία Πανουργιά. Σ’ αυτόν τον ανέλπιδο κόσμο, ό,τι φωτεινό κι αγνό πάει να ξεπεταχτεί, βυθίζεται πάλι στη σκοτεινιά. Ό,τι φαίνεται καλό δεν είναι, ό,τι φαίνεται σοφό υπονομεύεται την επόμενη στιγμή.
Αναγνωρίζοντας μια βαριά συγγένεια με τη δική μας εποχή, η παράσταση διερευνά τι θα πει αγριότητα, επιβίωση, έρωτας αλλά και θάνατος σε μια σύγχρονη ζούγκλα.