Λίγο πριν την ανακοίνωση των Βουλευτικών εκλογών, που εκτός απροόπτου θα γίνουν στις 9 Απριλίου, η κοινωνία και τα κόμματα αναζητούν τα κεντρικά ερωτήματα και απαντήσεις της προεκλογικής περιόδου. Όσο και να υποτιμούμε το διάλογο των κομμάτων – λόγω της απαξίωσης των ίδιων των κομμάτων- το χρονικό διάστημα μέχρι τις εκλογές διαμορφώνει όχι μόνο το νικητή αλλά και το χαρακτήρα του νικητή. Ας αναπολήσουμε τις προηγούμενες μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις:
Στις εκλογές του 1981 η “Αλλαγή” της κοινωνίας έφερε το ΠΑΣΟΚ. Η “Αντι-δεξιά” ρητορική ξαναέδωσε στο ΠΑΣΟΚ τη νίκη το 1985. Η “κάθαρση και η σταθερότητα” μαζί με την απαξίωση του Δημοσίου, έφεραν νικητή 3 φορές τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. το 1989 και 2 φορές το 1990. Το 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε εντολή “αντι-δεξιά” και “Δικαιοσύνη” σε όλη την κοινωνία, ενώ ο Κώστας Σημίτης 2 φορές το 1996 και το 2000 έβαλε το αίτημα του “Εκσυγχρονισμού” και κέρδισε. Ο Κώστας Καραμανλής βγήκε με τη σημαία της “κάθαρσης” το 2004 και του εκσυγχρονισμού το 2007, ενώ το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε για πρώτη φορά το βασικό θέμα του “χρέους” και των οικονομικών του Κράτους. Το 2012 έγινε η μεγάλη αλλαγή “παραδείγματος”. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε 2ο κόμμα μετά από 2 εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ η Νέα Δημοκρατία κέρδισε επειδή υποσχέθηκε “ανώδυνη έξοδο” από το μνημόνιο. Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 2 φορές ειδικά τον Σεπτέμβρη του 2015 επειδή υποσχέθηκε έξοδο από τα μνημόνια και την οικονομική κρίση. Το 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε δουλειές και άνοδο της οικονομίας.
Και το 2023; Μοιάζει με κανένα; Ίσως λίγο με το 2007 αν επικρατήσει η κεντρική λογική της Νέας Δημοκρατίας περί εμβάθυνσης του εκσυγχρονισμού και της οικονομίας ή με το 1993 περί αντι-δεξιάς λογικής και Δικαιοσύνης. Όμως ποτέ μα ποτέ η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς. Και πολλές μεταβλητές διαμορφώνονται από τα γεγονότα της προεκλογικής περιόδου. Ο κόσμος όλο και περισσότερο δεν έχει οικογενειακές και κοινωνικές πολιτικές συστοιχίσεις. ΄Έτσι πολλοί και πολλές αποφασίζουν κυριολεκτικά την τελευταία εβδομάδα. Πόσο είναι έτοιμα τα κόμματα να “ακούσουν” τη κοινωνία και το πώς εκφράζεται μέχρι την τελευταία μέρα και να προσαρμόσουν τις απαντήσεις τους; Το 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις τελευταίες του συνεντεύξεις ήταν φανερό ότι άκουγε τις φωνές να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο κοινωνικός και “προς θεού” να μην υποσχεθεί απολύσεις και συρρικνώσεις…
Ίσως κάθε πολιτικός αρχηγός θα πρέπει να ακούει για τον ίδιο τι θέλει κάθε ακροατήριό του ή καλύτερα τι θέλουν οι εν δυνάμει ψηφοφόροι του. Άλλο ζητάνε οι κεντρώοι, κεντροδεξιοί και δεξιοί από τον Κυριάκο και άλλο ζητάνε οι Κεντρώοι, οι Κεντροαριστεροί και οι Αριστεροί από τον Αλέξη. Από τις απαντήσεις που θα δώσουν θα φανεί πόσο ψηλά θα φτάσει το ποσοστό του καθενός κόμματος. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Από τις απαντήσεις στα 3 πολιτικά ρεύματα και ειδικά στο πολιτικό ρεύμα που είναι κοινό και στα 2 κόμματα: Τους κεντρώους.
Γι’ αυτό και ο Πολάκης δεν θα κατέβει στις εκλογές που έρχονται με το ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και ο Μητσοτάκης θα προσπαθήσει να γεμίσει “Καραμανλικούς” υποψηφίους ειδικά τώρα που αποχώρησε ο “εκφραστής” του μεσαίου χώρου Κώστας Καραμανλής.
Άκης Χουζούρης