Συνεχίζοντας να ζούμε στιγμές έντασης, απόγνωσης και καθυστερημένης αντίδρασης στο 4ο κύμα της Πανδημίας, ακόμα να βρούμε τον σταθερό βηματισμό που θα δώσει το “τέλος” της ακανόνιστης νέας κανονικότητας.
Και αυτό γιατί παρά το ότι το εμβόλιο κατά της Covid-19 είναι ένα σημαντικό όπλο ενάντια στην νόσο αυτή, δεν πρέπει να τονίζουμε οτι είναι και η μοναδική μας μέριμνα.
Υπάρχουν φάρμακα, αγωγές, πρωτοβάθμια φροντίδα, πρόληψη, μέτρα δημόσιας υγείας, μέτρα ατομικής υγείας και άλλα πολλά, που συνιστούν μία ολοκληρωμένη εικόνα μιας πολιτικής που πιάνει το πρόβλημα και το λύνει. Συχνά φέρνουμε παραδείγματα από το εξωτερικό, όμως τα ίδια τα παραδείγματα είναι σε συγκεκριμένη περίοδο και ίσως να μην μπορούν να εφαρμοστούν στην Ελλάδα.
Μία Ελλάδα που η Εκκλησία παίζει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές, στη ζωή των ανθρώπων είτε πιστεύουν είτε όχι. Και αυτό έχει να κάνει με τις συνταγματικές και ιστορικές συνθήκες ίδρυσης του ελληνικού Κράτους. Άρα οι δικές μας λύσεις πρέπει να είναι Ελληνικές και εμείς να γνωρίζουμε μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε στη διατήρηση της Δημόσιας Υγείας.
Γι’ αυτό και η συζήτηση πρέπει να περιστραφεί στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αν θέλουμε (Βλέπε κ. Εξαδάκτυλος) ιδιωτικοποίηση των Μ.Ε.Θ. μέσω της “ευκαιρίας” των πολλών ανεμβολίαστων, αν θέλουμε συγκέντρωση των Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων, αν θέλουμε οικογενειακό γιατρό, αν θέλουμε ηλεκτρονική συνταγογράφηση.
Γιατί αν θέλουμε τα παραπάνω τότε έχουμε έχουμε μείνει πίσω τόσο ως προς την αντιμετώπιση της Πανδημίας, όσο και ως προς τον εκσυγχρονισμό του Κράτους. Γιατί η Δημόσια Υγεία ειδικά η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι θέμα θεσμικού πλαισίου και προτεραιοτήτων.