Μακριά από μένα η εργαλειοποίηση τραγικών γεγονότων. Δεν χρειάζεται να γράψω τον απερίγραπτο πόνο τόσων πολλών θανάτων, ειδικά όταν είναι τόσο κοντά σου. Όμως το θέμα μου δεν είναι αυτό. Είναι η ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ στα γεγονότα. Και όπως κορυφαία στελέχη λένε ό, τι τους κατέβει, χωρίς φρένο, χωρίς ανατροφοδότηση από τον κόσμο ε, βρε αδερφέ, με πνίγει το παράπονο, δημοκρατικό κόμμα είμαστε, θα πω και ‘γω τι πιστεύω:
“Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλούσε καθόλου για το τραγικό γεγονός της Πύλου, έβαζε γενικό σιωπητήριο στα στελέχη του και δήλωνε θεσμικά με μία μόνο δήλωση του κεντρικού εκπροσώπου: Θα μιλήσουμε μετά τις εκλογές όταν διερευνήσουμε πολιτικά το μεγάλο θέμα”, τότε θα κέρδιζε τη μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Ο κόσμος έχει κουραστεί από τις μονοθεματικές Αλήθειες, τις ξερόλικες, του “τα ξερω όλα”, του “τα ‘λεγα εγώ”, άσε το χειρότερο οτι έχει συνδεθεί η λέξη Αριστερά με την “απόλυτη γνώση”, μην πω κάτι χειρότερο και είναι προεκλογική περίοδος! Ενώ η Αριστερά έχει συνδεθεί με την αμφισβήτηση, με την κριτική, με την αλλαγή, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζεται σε μονολιθικότητα λόγου τα αριστερότερα κόμματά του.
Φαντάζομαι ένα κόμμα με θεσμικό λόγο. Να γνωρίζει τα θέματα ΠΡΙΝ τα γεγονότα. Να έχει κάνει βαθιές αναλύσεις και πολιτικές για να αλλάξει τα γεγονότα. Δηλαδή να είναι τόσο ΓΕΙΩΜΕΝΟ κοινωνικά που να γνωρίζει τόσο τα τοπικά όσο και τα παγκόσμια θέματα. Δεν υπάρχει το παλιό και τσιτάτο “Έχω διαβάσει Marx, τα ξέρω όλα. βγάλτε το σκασμό”. Σήμερα ο κόσμος με το που σηκώνεις τη φωνή σου αμέσως κλείνει τα αυτιά του. Και αυτό δεν ισχύει για την κεντροδεξιά ή δεξιά. Αυτός ο χώρος έχει το πάνω χέρι.
Είμαστε στην τρίτη εποχή πολιτικά μετά την ηγεμονία της Σοσιαλδημοκρατίας 1950-1980, την ηγεμονία του Νεοφιλελευθερισμού 1980-2010, του Πατριωτισμού – Εθνικισμού στη Δύση. Μετά την οικονομική κρίση το 2008 και την παγίωση στη Ρωσία, στην Κίνα, στην Τουρκία και στα περισσότερα Κράτη της πρώην Ανατολικής Ευρώπης που υπάγονταν στο μπλοκ της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, ηγετών με εθνικιστικά στοιχεία, ο Πατριωτισμός – Εθνικισμός είναι η νέα βάση συζήτησης στην Πολιτική και στη Διεθνή σκηνή.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει τίποτα στα εσωτερικά των Κρατών ως το σταθερό δίπολο Αριστερά – Δεξιά και πώς μεταφράζεται στα κόμματα. Για παράδειγμα τα Αριστερά κόμματα θα πρέπει να εμβαθύνουν τις αναλύσεις τους, να στηρίξουν τις “παλιές” αλλά τόσο επίκαιρες σκέψεις του Πουλαντζά και του Καστοριάδη και να ενδωματώσουν στα κυβερνητικά τους προγράμματα τη νέα εποχή της Πατριωτικής – Εθνικιστικής ηγεμονίας. Επομένως τι καλύτερο για μία Αριστερά που να στηρίζει την Ελλάδα, το Κράτος της Ελλάδας, τους θεσμούς της Ελλάδας.
Και πώς κάνεις ισχυρό ένα Κράτος; Θα στο πουν οι θεσμικοί οργανισμοί (Δημόσιοι, Ιδιωτικοί, επιχειρήσεις, ενώσεις κλπ). Ο ΣΥΡΙΖΑ για να παραμείνει εκεί που είναι και να είναι χρήσιμος πρέπει να έχει γείωση σε συνδικάτα, σε οργανισμούς, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα ΜΜΕ, παντού. Τέλος το 2015. Ήταν κρίση και χάθηκε. Μας τελείωσε. Άσε που οι αναλύσεις του 2015 υποβιβάζουν τους ανθρώπους που ψήφισαν για πρώτη φορά Αριστερά, επειδή δεν ήθελαν την Τρόικα και τους ξένους…
Άρα στο γεγονός της Πύλου, γενικό σιωπητήριο. Θα έπρεπε οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στο Λιμενικό να απαντάνε στα κανάλια, όχι από το Κολωνάκι να βγαίνουν και να λένε διάφορα. Ο κόσμος δεν ακούει, οι δημοσιογράφοι βάζουν την ταμπέλα “δικαιωματιστές” ή “προδότες” στη χειρότερη, βλέπε Ροδόπη, και χάνεις και το δίκιο σου. Στη Ροδόπη για παράδειγμα η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπε να είναι θεσμική. “Να βγουν άνθρωποι από τη Ροδόπη, ειδικοί Πανεπιστημιακοί από το Πανεπιστήμιο Θράκης και να πουν στον κόσμο τι έγινε και τι θα γίνει μετά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση…
Με λίγα λόγια φίλοι στο ΣΥΡΙΖΑ, αποκέντρωση. Υπάρχει χρόνος…
Άκης Χουζούρης
Πολιτικών επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου τμήμα Κορίνθου