Τι σημαίνει σήμερα το Πολυτεχνείο; Οι αγώνες των φοιτητών για “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”; Πώς γιορτάζουμε σήμερα αυτήν την επέτειο; Σημαίνει κάτι για τους νέους μας σήμερα οι “χθεσινοί” αγώνες άλλων νέων που είναι σήμερα στην εξουσία;
Αυτά και άλλα ερωτήματα πλανώνται κάθε φορά που πλησιάζει η μέρα εορτασμού της 17 Νοέμβρη. Αν διώξουμε από το συλλογισμό μας τα μπερδέματα που προκύπτουν σκόπιμα είτε από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν γιατί γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο “Αφού δεν έπεσε τότε η Χούντα” είτε αυτούς που καπηλεύτηκαν ατομικά και βίαια το όνομα 17 Νοέμβρη και πουλάνε “επαναστατικότητα” σε ένα τζάμι ή σε ένα στασίδι εξουσίας, τότε θα είμαστε κοντά σε μερικές παραδοχές.
Μία εβδομάδα μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ο Παπαδόπουλος “αποσύρεται”. Και αποσύρεται από αυτούς που στηρίζουν την Χούντα, τους ανθρώπους του προσκηνίου και του παρασκηνίου τότε το 1973. Μέσα σε μία εβδομάδα ο σιδηρός Δικτάτορας δίνει τη θέση του στον Ιωαννίδη. Ήταν τέτοιος ο πανικός στην ηγετική ομάδα που δεν βρήκε άλλο τρόπο παρά να “αποκεφαλίσει” τον αρχηγό του. Μπορεί ο Ιωαννίδης να πέφτει 8 μήνες μετά για άλλους λόγους, όμως ο κόσμος έχασε κάθε ανοχή με το σύστημα της Χούντας, καταλαβαίνοντας οτι οι συγκεκριμένοι στρατιωτικοί “πουλάνε” και την πατρίδα τους, την μάνα τους και τη θρησκεία τους για να μείνουν άλλη μία μέρα στην καρέκλα της εξουσίας. Το “Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια “ως σύνθημα έκανε κοντά 30 χρόνια να ακουστεί…
Από την άλλη πλευρά το σύνθημα “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” τέθηκε μέχρι το 2008 ένας φάρος της μεταπολίτευσης, που με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και την χρεωκοπία της χώρας το 2010, μεταφερθήκαμε σε ένα άλλο πλαίσιο μετα-δημοκρατίας. Και φυσικά όπως σε όλες τις επαναστάσεις ή εξεγέρσεις το “σύστημα” δεν πέφτει, δεν αλλάζει ριζικά, προσαρμόζεται γίνεται καλύτερο ή χειρότερο αλλά ποτέ δεν γίνονται ιδανικά τα πράγματα. Αυτή είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Να τίθενται συνεχώς υπό διαπραγμάτευση όλες οι αξίες και τα σταθερά μίας κοινωνίας. Όμως με Ελευθερία και με πρόοδο. Με δουλειές και κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας. Τέτοιες βαθιές αλλαγές πρέπει να συνοδεύονται από μεγάλες πλειοψηφίες και αποδοχές οτι το μέλλον πρέπει να πηγαίνει προς μία κατεύθυνση.
Έτσι και από το 1975 έως και σήμερα το Πολυτεχνείο έδειξε το δρόμο της Δημοκρατίας στο πεδίο. Στο γεγονός. Στην πραγματικότητα. Θέλουμε εκλογές, δημοκρατικές διαδικασίες, θέλουμε εμβάθυνση ατομικών ελευθεριών, Παιδεία για όλους και δουλειές για όλους. Όλες και Όλους. Και το Πολυτεχνείο το ξεκίνησε αυτό. Μπορεί σε άλλες χώρες να μην γιορτάζεται η έναρξη της Δημοκρατίας τους, σε εμάς όμως στην Ελλάδα που η Ελευθερία, η Δημοκρατία και η Ειρήνη είναι οι βασικές αξίες του πολίτη θέλουμε να γιορτάζουμε ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ την έναρξη της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, για να μην ξαναχαθούν όπως παλιότερα, μετά την κατοχή των Γερμανών ή τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, το δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Φυσικά οι νέοι, κάθε νέοι και νέα γενιά αμφισβητούν τις αξίες των παλιών, των γέρων, ειδικά όταν βλέπουν την ειρωνεία της ζωής όταν μεγαλώνεις τι συμβιβασμούς κάνεις για να επιβιώσεις. Αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Πολλές φορές μπορεί να καταστρέφουν και αυτούς που τους στηρίζουν. Αναζητούν νέα σύμβολα νέους αγώνες. Αυτό φυσικά είναι και το φυσιολογικό στη ζωή. Το αφύσικο είναι η ακραία συλλογιστική της απαξίωσης και του σχετικισμού.
Μακριά από εμάς.
Κοντά σε εμάς οι αγώνες για δουλειές για όλες και όλους και ένα κοινωνικό Κράτος που να αμβλύνει τις ανισότητες και να στηρίζει τους αδυνάτους. Το Πολυτεχνείο είναι το σήμα εκκίνησης στους πολιτικούς κάθε κόμματος οτι ΔΕΝ μπορούν να αποφύγουν ερωτήματα για την Εργασία την Παιδεία για όλους και το Καθολικό Κοινωνικό Κράτος.
Άκης Χουζούρης