Μετά την Εθνική τραγωδία στα Τέμπη και ενώ ακόμα η ελληνική κοινωνία μετρά τις πληγές της, το «επιτελικό κράτος» συνεχίζει ακάθεκτο την αντικοινωνική και τυχοδιωκτική του πορεία, οδηγώντας τη χώρα στην υπανάπτυξη και την απόλυτη φτωχοποίηση. Συγκεκριμένα πρόσφατα ψηφίστηκε ένα «πολυνομοσχέδιο σκούπα» που επιχειρεί να «διευθετήσει» κρίσιμα ζητήματα τα οποία – δυστυχώς για μια φορά ακόμα – δρομολογούν μια σειρά από εξαιρετικά αρνητικές εξελίξεις για τον τόπο. Τα ζητήματα αυτά αφορούν στα απορρίμματα, στην ενέργεια αλλά και στη διαχείριση των υδάτων, ενώ θεσμικά καταλήγουν στην μετονομασία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) σε Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ). Πρακτικά τι σημαίνει αυτό; Επί της ουσίας βρισκόμαστε ενώπιον της αλλαγής του καθεστώτος εποπτείας και ελέγχου των υπηρεσιών που συνδέονται με την παροχή υπηρεσιών νερού αλλά και διαχείρισης των αστικών αποβλήτων. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως με τη μεθόδευση αυτή συστήνεται μια νέα ρυθμιστική αρχή που, όπως και στη περίπτωση του ρεύματος, θα επιχειρήσει να «ρυθμίσει» τον «ελεύθερο ανταγωνισμό» σε ό,τι σχετίζεται με την ύδρευση, την άρδευση, την αποχέτευση, τα αστικά απόβλητα κλπ. Αναλογιζόμενοι το τί έγινε με την ενέργεια και τις εξωφρενικές αυξήσεις στις τιμές του ρεύματος, είναι προφανές το τι επίκειται να συμβεί σε σχέση με το νερό, αφού με τον τρόπο αυτό καταργείται ο θεσμικός έλεγχος και η προστασία της παροχής και διαχείρισης υπηρεσιών νερού από το κράτος αλλά και τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Είναι σαφές πως το επικείμενο νομοσχέδιο συνιστά θεσμικό ατόπημα και καίριο πλήγμα στη δημοκρατία αλλά και τη συνταγματική νομιμότητα αφού πλήττει ευθέως ένα θεμελιώδες φυσικό και κοινωνικό αγαθό που προστατεύεται τόσο από το Σύνταγμα της χώρας όσο και διεθνείς οργανισμούς ως τέτοιο. Υπό την έννοια αυτή η διαχείριση του νερού με όρους «ελεύθερου ανταγωνισμού» ανοίγει θεσμικά το δρόμο για την αλλαγή της τιμολογιακής πολιτικής αλλά και τους όρους παροχής και διαχείρισης του νερού σε όλες τις δραστηριότητες της κοινωνίας, παραγωγικές και μη. Παράλληλα η νέα ανεξάρτητη αρχή αφαιρεί από τις κρατικές αλλά και δημοτικές επιχειρήσεις σημαντικές αρμοδιότητες γεγονός που θα μεταβάλλει τη συνολικότερη σχέση της κοινωνίας με έναν από τα πιο ζωτικά αγαθά που συμβάλουν στην αξιοπρεπή μας διαβίωση αλλά και την παραγωγική λειτουργία αφού ένα σημαντικό τμήμα του νερού καταναλώνεται σε αρδευτικές δραστηριότητες. Ταυτόχρονα με τον τρόπο αυτό ανοίγει ο δρόμος για την ανάδυση «επιχειρηματικών ορέξεων» αφού ενδεχόμενες «κρίσεις» ή φαινόμενα όπως η λειψυδρία, η συρρίκνωση των υδάτινων αποθεμάτων, η κλιματική αλλαγή κ.α θα λειτουργήσουν ως «ευκαιρίες» για ομίλους και πολυεθνικές που θα κληθούν να δώσουν λύση στα «αδιέξοδα» της διαχείρισης των υδάτων… με το αζημίωτο προφανώς.
Είναι σαφές πως χωρίς να υποτιμάται η σημασία και άλλων κρίσιμων ζητημάτων όπως η ενέργεια, η κλιματική αλλαγή, τα απορρίμματα και η διαχείρισή τους, το ζήτημα του νερού θα έχει άμεσες και εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες σε όλη την Ελληνική κοινωνία και ειδικότερα σε κοινωνικά «ευπαθείς» ομάδες συνανθρώπων μας.
Το «επιτελικό κράτος» της υποκρισίας και του κυνισμού οδηγεί για μια φορά την κοινωνία στα όρια της εξαθλίωσης και της απόλυτης φτωχοποίησης. Το νερό όμως, όπως και όλα τα θεμελιώδη φυσικά και κοινωνικά αγαθά του ανθρώπου, τελεί υπό την προστασία της δημοκρατίας, των νόμων και του Συντάγματος και απαιτείται να παρέχεται απρόσκοπτα στους πολίτες μιας ευνομούμενης χώρας. Για το λόγο αυτό το «επιτελικό κράτος» του κου Μητσοτάκη οφείλει να μάθει πως το νερό δεν είναι «μετοχή», ούτε πουλιέται, ούτε αγοράζεται στο χρηματιστήριο της απληστίας. Πολύ περισσότερο, η διαχείρισή του δεν απαιτεί «ρύθμιση» με όρους «ελεύθερης αγοράς». Το μάθημα όμως αυτό είναι σαφές πως δεν θα κατανοηθεί στο αναμενόμενο νομοσχέδιο αλλά στις επικείμενες εκλογές!