Με το 2021 να μας αποχαιρετά στην πιο κρίσιμη φάση της πανδημίας, κατά τους επιστήμονες, όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, κάνουμε απολογισμό προσπαθειών, γεγονότων, αποτελεσμάτων και προοπτικών για το νέο έτος 2022.
Μέσα στη δίνη του «διαρκούς σοκ» της υγειονομικής απειλής, δύσκολα διακρίνουμε εκφράσεις ζωής που έχουν μορφοποιηθεί σε προσωπικά ή κοινωνικά επιτεύγματα.
Παγιδευμένοι ή ευρισκόμενοι σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία, περιοριζόμενοι στα ελάχιστα και εκχωρώντας μεγάλο μέρος των ελευθεριών μας συνειδητά «πειθαναγκασμένοι» για το καλό μας, αναρωτιόμαστε τι άλλο χρειάζεται να προσφέρουμε για να νιώσουμε ασφαλείς σε αυτό το διαρκώς τροφοδοτούμενο με ανασφάλεια περιβάλλον.
Στην αρχή, της εξελισσόμενης πλέον κρίσης, δείξαμε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ως ώριμη κοινωνία, αναγνωρίζοντας τον πρωτόγνωρο χαρακτήρα της αόρατης απειλής και πιστέψαμε στη συμβολή της επιστήμης ως μοναδικού πυλώνα θεμελίωσης των αναγκαίων πολιτικών.
Αναγνωρίσαμε, διότι το είχαμε ξεχάσει, τον κομβικό ρόλο του ΕΣΥ και ακολουθήσαμε τους πολιτικούς στα χειροκροτήματα της αλληλεγγύης και της έκφρασης συγχαρητηρίων προς τους αγωνιστές της καθημερινής μάχης με τον κορωνοϊό, τους γιατρούς , νοσηλευτές και άλλους υγειονομικούς.
Αφεθήκαμε για ένα διάστημα, όχι ως αφελείς, στη συνοδή επικοινωνιακή καταιγίδα των συστημικών ΜΜΕ που εργολαβικά ξεδίπλωναν την πληροφορία των εξελίξεων της πανδημίας διότι είχαμε ανάγκη να διακρίνουμε τη διέξοδο στην κανονικότητα.
Τηρήσαμε, αν και ατίθαση κοινωνία, σε πολύ μεγάλο βαθμό αρχικά, πρωτόκολλα και οδηγίες, δείχνοντας υψηλό βαθμό κοινωνικής ευθύνης.
Εμβολιαστήκαμε, φορέσαμε μάσκες, πήραμε αποστάσεις από τον δίπλα μας και από τη ζωή μας, σταθήκαμε κατά μέτωπο με την απειλή, προστατεύσαμε μικρούς και μεγάλους στον βαθμό που μπορούσαμε και φαίνεται ότι επιβιώσαμε μέχρι σήμερα, σε ομίχλη, με δυσδιάκριτο ορίζοντα.
Τι είναι όμως αυτό που μας ανακαλεί τη σκέψη, για δεύτερη ανάγνωση και ψύχραιμη ερμηνεία των συνθηκών που βιώνουμε;
Είναι η ασυνέχεια, η αναξιοπιστία και η αντιφατικότητα των, κατά περιόδους, δηλωθέντων.
Είναι η κατάρρευση του αφηγήματος, με τη γύμνωση από το περιτύλιγμα της κυβερνητικής πολιτικής και η ανάδυση της έλλειψης σχεδίου για διαχείριση της κρίσης.
Είναι η αποκάλυψη της υποκρισίας προς το δημόσιο σύστημα υγείας και τους ήρωές του. Τρανό παράδειγμα η υγεία στην Ηλεία.
Είναι η περιπτωσιολογική στόχευση που βαπτίζεται πολιτική υγείας σε αυτές τις κρίσιμες ώρες.
Είναι η προσπάθεια δημιουργίας κοινωνικού αυτοματισμού για απόκρυψη της κυβερνητικής αδυναμίας και ευθύνης των εξελίξεων.
Είναι η αναδυόμενη και οφθαλμοφανή πλέον, μετατροπή της κρίσης, σε «μπίζνα» των ημετέρων και των ολίγων.
Είναι η αλλοπρόσαλλη εφαρμογή των προτάσεων που καταθέτουν οι ειδικοί.
Είναι η κατά περίπτωση συμφέροντος, πρόταξη της επιστήμης ή της πολιτικής.
Είναι η προκλητική αγνόηση της σκληρής πραγματικότητας της μεσαίας τάξης που υπέστη μη αναστρέψιμη καταστροφή.
Είναι η ψευδαίσθηση της δύναμης και η αλαζονεία, ως προϊόν μιας πλούσια κρατικο- χρηματοδοτούμενης επικοινωνίας.
Είναι η ακινησία και η παραμονή στο σημείο μηδέν με την διαρκή επίκληση νέων μέτρων.
Είναι η επιστράτευση διοικητικών αποφάσεων λόγω της αποτυχίας.
Είναι η πτώση του κάδρου των «αρίστων» στην συνείδηση της κοινωνίας.
Κάπως έτσι, αν όχι ακριβώς, είναι ο απολογισμός του 2021.
Βέβαια ευτυχώς που υπάρχουμε για να τον κάνουμε.
Ας ευχηθούμε η επιστήμη να δώσει την τελική λύση και η πολιτική να συμβάλλει με συνέπεια και εθνική ευθύνη, αφήνοντας κατά μέρος τον επιζήμιο μικροκομματισμό που δε συνάδει με τις κρίσιμες ώρες.
Χρόνια Πολλά
*Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών – Δημοτικός Σύμβουλος Ανδραβίδας Κυλλήνης