Ο Σύλλογος Φίλων Νοσοκομείου Αμαλιάδας σε περίπου έναν μήνα κλείνει τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, με την επισημοποίηση του καταστατικού του. Ο Σ.Φι.Ν.Α. ως “σφίνα” εμπνεόμενος ως όνομα να “κρατήσει” ζωντανό” ένα Νοσοκομείο, παρά τις αντίρροπες δυνάμεις, έχει ως βασικό σκοπό να προσαρμόσει την κοινωνική, Υγειονομική κατάσταση της Ηλείας στον 21ο αιώνα.
Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μία Ε.Ε. που από το 2017 συγκρότησε επιτέλους τον ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων, με 3 άξονες και 20 επιμέρους αλληλοσυμπληρώμενα και αλληστηριζόμενα δικαιώματα. Δυστυχώς στην Ε.Ε. δεν έχουμε ακόμα “ομοσπονδιοποιήσει” την κοινωνική μας πολιτική, ως Ευρωπαϊκή Κοινωνική πολιτική, με στρατηγική και όραμα. Γιατί; Για 3 κυρίως λόγους: α) Λόγω του στρατηγικού συγκριτικού πλεονεκτήματος στην οικονομία των ανεπτυγμένων χωρών, της αποφυγής κοινωνικού νταμπινγκ, και της αρχής της επικουρικότητας. Με λίγα λόγια και αφαιρώντας επιστημοσύνη, να κρατήσουμε τα οφέλη στον Βορρά, χωρίς να έχουμε σύγκλιση. Την σύγκλιση των χωρών του Νότου, ένα όραμα των εργατικών και φιλελεύθερων δυνάμεων της δεκαετίας του ’80.
Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει με τον ΣΦΙΝΑ οι πολιτικές της Ε.Ε.. Όταν άλλαξαν οι κυρίαρχες πολιτικές στον κόσμο, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ‘Ενωσης, το Κοινωνικό Κράτος βρέθηκε στο στόχαστρο της μείωσης των ελλειμμάτων, ότι είναι μεγάλο, παράγει ανεργία κλπ. Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω – που κρατάνε κοντά 30 χρόνια έτσι;- είναι να υπάρχει έντονη ανεργία στις ασθενέστερες χώρες, μεγάλη αποβιομηχάνιση και συνεχιζόμενη μείωση του Κοινωνικού Κράτους, είτε ως δομές είτε ως πιστώσεις στον Κρατικό Προϋπολογισμό. Το αποτέλεσμα; Να επιβαρύνονται για τις όλο και αυξανόμενες και τεχνολογικά ανώτερες υγειονομικές ανάγκες οι ίδιοι οι πολίτες, κατευθείαν από τους ατομικούς τους λογαριασμούς, πληρώνοντας ειδικά σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης υπέρογκα ποσά. Το Κράτος αδυνατεί να φορολογήσει, να μαζέψει χρήματα, να αποδώσει. Ειδικά στην Ελλάδα που όταν μιλάμε για Κράτος, εννοούμε την Αθήνα, το Κολωνάκι, τα εξάρχεια και εκεί γύρω, όχι παραέξω, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Δεν υπάρχουν χρήματα. Δεν υπάρχουν Κεφάλαια.
Τι κάνουμε ως Κοινωνικό Κράτος; Ενεργοποιούμε θεσμικά και οργανωμένα, όχι πρόχειρα και αποσπασματικά, όλες τις δυνάμεις στήριξης των δομών και των πολιτικών του Κοινωνικού Κράτους, με βάση τους κοινωνικούς κινδύνους. Θωρακίζουμε τα Νοσοκομείο μας με θεσμοποιημένες δωρεές, με επιχορηγήσεις, με δράσεις από την τοπική αυτοδιοίκηση, με σχέδιο αυτοοργάνωσης μιας περιοχής, ολικής κάλυψης, μιλώντας περισσότερο για υγειονομική κάλυψη πρόνοιας, κατ’ οίκον και με προσωπική ευθύνη, παρά με δομίστικες και Κρατικές παρεμβάσεις με κόστη και έξοδα.
Και όταν ένας τόπος έχει τέτοιες δυνάμεις εν υπνώση, όταν μπορούμε και θέλουμε να δώσουμε αντί να εκμεταλλευτούμε, τότε δημιουργούνται παράλληλες, αλληλοσυμπληρώμενες και επικαλυπτόμενες δράσεις και κοινωνικά δίκτυα, στοχεύοντας στο ίδιο όραμα. Στην αποεμπορευματοποίηση, “Ο άνθρωπος έχει ζωή και εκτός της αγοράς”, στηρίζουμε τους φτωχούς και ανήμπορους γιατί κοιτάμε την κοινωνία συνολικά. Έτσι ανθίζει πάλι το κοινωνικό Κράτος, έτσι υπάρχει μέλλον και στήριξη στην εργασία, χωρίς ανασφάλεια. Δεν υπάρχουν αυτές οι μεγάλες βεβαιότητες του 20ου αιώνα. Άλλωστε η νέα γενιά ήδη έχει φάει στο κεφάλι της 2 μεγάλες παγκόσμιες κρίσεις. Αυτό που θέλει είναι εργασία.