Κι όμως η ποίηση πάντα θα είναι από εκείνα, τα ανεκτίμητα, που θα σώζουν την ψυχή του κόσμου. Ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς θα έχει τον τρόπο να ξημερώνει τη μέρα με «Πρωινό φως».
Αυτός είναι και ο τίτλος του νέου βιβλίου του Θεόδωρου Ρέντεση. «Πρωινό φως», λοιπόν, η ποιητική συλλογή που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ενημέρωση».
Ιατρός στο λειτούργημα (ναι, έτσι πρέπει να είναι, λειτούργημα και χρέος και καθήκον και αποστολή και όχι επάγγελμα), υπηρετεί με το βαθμό του Επιμελητή Α΄ στην Ηλεία. Αυτή του η πλευρά συντροφεύει και συνταξιδεύει με την άλλη, εκείνη του ποιητή, του αρθρογράφου σε μουσικά περιοδικά, του μουσικού παραγωγού στο ραδιόφωνο. Κι ίσως τα νερά από αυτές τις δύο πηγές που πλουτίζουν τους ορίζοντες της ψυχής του να δίνουν ιδιαίτερη και ξεχωριστή πνοή και στην ποίησή του.
Η ποίηση του Θεόδωρου Ρέντεση… Η ποίηση που κατοικεί και στις σελίδες αυτού του νεογέννητου βιβλίου. Ανάσες σκέψης που ντύθηκαν λέξεις. Χτύποι της καρδιάς της ύπαρξης, αποστάγματα του συνειδητού ή του ασυνείδητου που γίνονται φράσεις. Με μελάνι σε ένα φύλλο χαρτί. Σε μια οθόνη υπολογιστή. Δεν έχει σημασία. Μόνο να μιλήσουν. Να μη μείνουν σιωπηλές, βουβές, παραιτημένες. Δεν ονομάζουν τον εαυτό τους ποιήματα. Αφήνουν εκείνον που θα κρατήσει το βιβλίο στα χέρια του να νιώσει ότι είναι.
Στις σελίδες κατοικούν όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο άνθρωπο. Επί της ουσίας. Που σώζουν, αν τους το επιτρέψει την ψυχή του και την ψυχή του ίδιου του κόσμου.
«Δεν ξέρω τι θέση κατέχει η ομορφιά σε αυτόν τον κόσμο».
Αυτός είναι ο πρώτος στίχος, η φράση με την οποία ξεκινά αυτό το ταξίδι. Το ταξίδι της αναζήτησης στις θάλασσες της ύπαρξης που επιχειρεί ο Θεόδωρος Ρέντεσης. Που δεν έχει μόνο ομορφιά αλλά είναι σπαρμένο και με αγκάθια. Και με σκοτεινιά. Γιατί έτσι είναι όλα τα ταξίδια στην αλήθεια. Με μουσικές αλλά και σιωπές. Με μνήμη αλλά και λήθη. Με όνειρα – ξέφτια, όπως λέει και ο στίχος, αλλά ανεκτίμητα επειδή γεννήθηκαν. Επειδή υπήρξαν. Είτε άντεξαν είτε όχι. Είτε έμειναν ζωντανά είτε τα βρήκαν ένα πρωί σκοτωμένα σε μια γωνιά. Επειδή είχε τη γενναιότητα η ψυχή, το μυαλό, το μέσα να τα γεννήσει.
Με το χρόνο να περνά. Να κυλά στο ατέρμονο μονοπάτι του. Και να χάνεται η όχι, στα χέρια του καθενός και το παιχνίδι και το στοίχημα.
Κι όμως… Μέσα από την αποτύπωση με το αλφαβητάρι των σκέψεων… Μέσα από την αναζήτηση, το σκάψιμο στης ψυχής τα έγκατα… Μέσα από το, στην κόψη του ξυραφιού, αντίκρισμα των ματιών σου στον καθρέφτη… Να δεις, να νιώσεις, να ξέρεις ποιος στ’ αλήθεια είσαι… Να θυμάστε, όλα αυτά είναι επικίνδυνα κι ευλογημένα… Σφάζουν σαν γυμνή λεπίδα και λυτρώνουν σαν επουλωτικό άγγιγμα… Κι όμως… Το ταξίδι αυτό είναι λουσμένο στο φως.
Στο Πρωινό Φως.
Εκείνο όταν ξημερώνει.
«Είμαστε φτιαγμένοι από φως», σιγοψιθυρίζει και φωνάζει θαρραλέα, έξω φωνή ο ακροτελεύτιος στίχος.
Έχει εκδώσει ακόμα τα βιβλία:
– «Αναφυλαξία και υμενόπτερα» , Εκδόσεις Παρισιάνου
– «Το Φθινόπωρο του Ήλιου»
– Συμμετοχή στο βιβλίο «Η Υγεία ταξιδεύει» με πρόλογο του Θάνου Μικρούτσικου
416