Το διήμερο πριν τους εορτασμούς για την 17 Νοέμβρη βρέθηκα στην Αθήνα. Μια πόλη τραυματισμένη απογοητευμένη και με μια παρακμιακή διάθεση ότι τα χειρότερα ήταν είναι και θα είναι. Καμία ελπίδα.
Και αυτό όχι λόγω κάποιας θεϊκής νομοτέλειας ή του DNA του Έλληνα αλλα γιατί πάλι συζητούμε για τους πεζόδρομους τα μεγάλα έργα τα θέατρα…Ενώ θα πρέπει να συζητάμε για τους άστεγους. Παντού άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους, παντού χαρτοκουτια με μηνύματα για τους βιαστικούς περαστικούς.
Όμως ο Αυθεντικός μαραθώνιος, η προετοιμασία για τα γεγονότα που θα συμβούν την Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021, είναι αρκετά για τη συζήτηση των ανθρώπων της Αθήνας. Δεν χρειαζόμαστε αλλα θέματα. Έχουμε μπουκώσει….
Βρέθηκα σε ένα συνεργείο που δούλευε το Σάββατο βράδυ σε μάρμαρα του Πανεπιστημίου. Και σκεφτόμουν. Τι τα φτιάχνουν; Βρέθηκα στην παράσταση του Παπακωνσταντίνου. Στο θέατρο Διάνα. Πάλι αυτός; Γιατί επιμένει; Δεν κουράστηκε;
Βρέθηκα στο Μοναστηράκι να επιμένουν να πουλάνε όσο όσο παλιά βιβλία. 7 βιβλία 1 ευρώ. Επιμένουν.
Έτσι έχουν μάθει. Να επιμένουν